Lanzarote odwiedziłem głównie z dwóch powodów. Pierwszym była ucieczka przed zimą, a drugim była chęć poczucia się jak innej planecie. Co prawda cały archipelag Wysp Kanaryjskich obfituje w wulkany, to na Lanzarote znajdziemy ich najwięcej. To tutaj w 1730 roku miały miejsce ogromne wybuchy wulkanów. Lawa z ich wnętrza niszczyła wszystko co napotkała na swojej drodze, w dół przez Timanfaya, Rodeo i część Mancha Blanca. Jedna z erupcji wulkanu trwała nieprzerwanie przez 19 dni z rzędu. Niesamowite jest to, że lawa wylewała się przez kolejne 6 lat! Około jedna trzecia powierzchni Lanzarote została pokryta warstwami lawy i pyłu wulkanicznego. Pomimo upływu trzech stuleci krajobraz niewiele się zmienił. Do dzisiaj możemy podziwiać ten teren, który obecnie jest pod ścisłą ochroną Parku Narodowego Timanfaya, o powierzchni ponad 50 km2. Cały teren wygląda trochę jak po deszczu meteorytów. W 1993 roku wyspa została wpisana na listę Rezerwatów Biosfery UNESCO.

Na wyspie dochodzi także do wielu wstrząsów ziemi. Nie dozwolone jest budowanie wysokich obiektów – mogą one sięgać tylko do 4-ego piętra. Najwyższym budynkiem na Lanzarote jest pięcio-gwiazdkowy hotel w stolicy wyspy Arrecife –  Gran Hotel. Na jego ostatnim piętrze mieści się restauracja oraz kawiarnia, z której podziwiać możemy piękny widok na stolicę oraz pobliską plażę. Wszystkie budynki na wyspie muszą być w kolorze białym (ewentualnie beżowym i ecru). Moim zdaniem jest to pomysł trafiony w dziesiątkę, ponieważ w połączeniu z czarną (wulkaniczną) ziemią nadaje to im bardzo ładny kontrast. Lanzarote słynie także z bardzo dobrego wina z regionu La Geria. Wyróżnia je dość specyficzny sposób uprawy w ziemi wulkanicznej, otaczane są kamiennym murkiem półkolistym, który chroni roślinę przed silnymi wiatrami. Każda winorośl sadzona jest we własnym dołku o głębokości do trzech metrów, tak by korzeniami sięgała żyznej ziemi, która znajduje się pod warstwą grubej lawy oraz żwirku. Uprawia się tutaj m.in. bardzo ceniony szczep malvasia. Rozciągają się one na obszarze około dwóch tysięcy hektarów. Najstarsza istniejąca do dziś winnica, El Grifo, powstała w 1775 roku i od tamtej pory działa nieprzerwanie.

Lanzarote – atrakcje i zwiedzanie

Park Narodowy Timanfaya

Jest to główna atrakcja na wyspie – która zapewnia księżycowe widoki – będące pozostałością erupcji z osiemnastego wieku. Ten obszar jest ściśle chroniony i można go zwiedzać wyłącznie z okien autobusów wycieczkowych, które odjeżdżają spod siedziby parku, zaprojektowanej przez wszechstronnego artystę i architekta krajobrazu urodzonego na Lanzarote – Cesara Manrique. Drugą opcją zwiedzania jest przejażdżka na wielbłądach, jednak nie polecam tej “atrakcji” – żal jest tych ciężko pracujących w upale zwierząt. W Timanfaya – nazywanym również Górami Ognia (Montañas del Fuego) – poza pięknymi widokami pracownicy parku przygotowali dla wszystkich odwiedzających także inne atrakcje. Chociażby mini gejzery na Wzgórzu Hilarego, do których wlewają wodę pod ziemię, a ta następnie wystrzeliwuje w powietrze. Temperatura ziemi 10 cm pod jej powierzchnią dochodzi nawet do 140 stopni Celsjusza. Natomiast na głębokości 10 metrów jest to już temperatura przekraczająca 400-600 stopni Celsjusza! Bardzo ciekawym miejscem jest jedyna w swoim rodzaju restauracja, o jakże adekwatnej nazwie „El Diablo”. Piecze ona ziemniaki i mięsa przy użyciu mini krateru. Wszystkie dania z tego naturalnego, wulkanicznego grilla smakują naprawdę pysznie. Wjazd do Parku Narodowego znajduje się przy drodze LZ-67 i oznaczony jest charakterystyczną figurą diabła, czyli symbolu parku zaprojektowane oczywiście przez Cesara Manrique’a. Wstęp do parku to koszt 10 euro dorośli, 5 euro dzieci. Godziny otwarcia: 9:00 – 17:45 (18:45 w sezonie letnim). Ostatni przejazd Ruta de los Volcanos to godzina 17:00.

El Golfo

Moim zdaniem jest to jedno z najbardziej malowniczych miejsc na wyspie. El Golfo to szmaragdowe jezioro pośród czarnych piasków wulkanicznych. Położone jest na południowo-zachodnim wybrzeżu, tuż przy granicy z parkiem narodowym Timanfaya. Malownicze miasteczko El Golfo swoją nazwę zawdzięcza kraterowi wulkanu położonemu tuż przy nabrzeżu. W jego wnętrzu powstało – głębokie na 10 metrów – jezioro Charco de los Clicos. Tak naprawdę jest to laguna zasilana wodą morską, o bardzo intensywnym, zielonym kolorze. Dzieje się tak za sprawą rosnących w nim alg morskich, a dokładnie jest to zasługa fitoplanktonu. Odparowywanie wody w tym miejscu jest tak wysokie, że jej zasolenie jest prawdopodobnie wyższe niż w Morzu Martwym. Wstęp jest bezpłatny (a także parking), ale musimy podążać tylko wyznaczoną ścieżką. Nie możemy zbliżyć się do samego zielonego jeziora, ponieważ jest ono pod ochroną. Widoki na szczycie punktu widokowego to prawdziwa uczta dla naszych zmysłów. Turkus wody morskiej uderzającej o czerwono-żółte skały (występują w nich związki siarki oraz żelaza) w otoczeniu czarnej jak węgiel plaży. W tym miejscu można poczuć prawdziwą siłę oceanu. Na plażach w okolicy El Golfo możemy pokusić się o poszukanie oliwin – minerałów, z których wyrabiana jest lokalna biżuteria.

El Golfo to dawna wioska rybacka, słynąca obecnie z dobrych knajp z rybami i owocami morza. Będąc tutaj koniecznie musicie zasmakować świeżych ryb w jednej z lokalnych knajpek. Mogę Wam śmiało polecić restauracje, w której jadłem jedne z pyszniejszych ryb na świecie – Casa Rafa Restaurante de Mar. Mój wybór padł akurat na nią, ponieważ długo musiałem czekać na wolny stolik, a wszyscy goście zajadali się ogromnymi półmiskami ryb. Było bardzo smacznie, świeżo i o dziwo nie tak drogo. Do El Golfo dojedziecie drogą LZ-704, która odbija z głównej drogi LZ-2 w okolicy miejscowości Yaiza. Wyjeżdżając z El Golfo warto wybrać się drogą LZ-703, która prowadzi wzdłuż malowniczego wybrzeża do La Hoya. Po drodze warto zatrzymać się i podziwiać dwie atrakcje. Pierwsza z nich to czarna plaża Janubio oraz największe (powierzchnia 440 tys. m2) na Wyspach Kanaryjskich saliny – Salinas de Janubio. W tym miejscu produkowane jest – w naturalny sposób – około 2 tysiące ton soli. Zapewnia ona zapas dla lokalnych poławiaczy sardynek. Można je bezpłatnie zwiedzać – w solnej winiarni Bodega de Sol – w godzinach od 7:00 do 14:30. Drugą atrakcją jest tzw. „wrzące wybrzeże” El Hervideros (w wolnym tłumaczeniu kipielisko). Są to formacje skalne, które ułożyły się w swoiste tunele i jaskinie.

Mirador del Rio

Jest to punkt widokowy – położony na wysokości 475 m – na północy wyspy zwany  “między niebem a ziemią”. Mirador del Rio dawniej pełniło także funkcje stanowiska artyleryjskiego, które Ceasar Manrique przekształcił w taras widokowy. Obecnie mieści się tutaj także restauracja, a sam budynek uchodzi za dzieło sztuki. Wstęp jest dodatkowo płatny 4,50 euro. Jednak naprawdę warto się tutaj znaleźć, podziwiać możemy piękne widoki na sąsiednią wyspę La Graciosa oraz cały archipelag Chinijo. Wypicie kawy w tak pięknych okolicznościach natury należy do bardzo pozytywnych doświadczeń. Wyspa La Graciosa oddalona jest od Lanzarote jedynie o 2 kilometry. Ciekawą atrakcją jest podróż promem (Biosfera Expres albo Lineas Romero), które wypływają z miejscowości Orzola. Cena biletu w dwie strony to 20 euro. Jest to jedyna zamieszkała wyspa w granicach Unii Europejskiej, gdzie nie ma dróg asfaltowych.

Lanzarote – zwiedzanie wulkanu

Moim ulubionym wulkanem na wyspie jest Caldera Blanca, który leży na terenie Naturalnego Parku Los Volcanes. Tutaj w przeciwieństwie do Timanfaya wstęp jest bez żadnych ograniczeń. Najlepszym sposobem, aby dojechać w to miejsce jest podróż w stronę miejscowości Mancha Blanca główna droga LZ-67. Tuż za nią jest zjazd na nieutwardzoną drogę, na której końcu znajduje się specjalny (bezpłatny) parking. Dla korzystających z GPS dokładne współrzędne parkingu: 29°02’37.4″N 13°42’05.8″W. Trasa pod sam wulkan biegnie pośród pięknych widoków zastygniętej magmy, na której rosną porosty. Świadczy to o bardzo świeżym i czystym powietrzu. Spacer w takich okolicznościach to zdrowa przyjemność. Po drodze do Caldera Blanca mijamy jej sąsiada, czyli krater wulkanu Montana Caldereta (324 m). Wejście na szczyt Caldera Blanca to idealny treking. Kaldera tego wulkanu, czyli zagłębienie w szczytowej części wulkanu, to aż 1.5 km szerokości. Jest ono popularne wśród hodowców kóz z uwagi na jej łatwość wspinaczkową. Na szczyty kaldery można się dostać kilkoma szlakami. Należy pamiętać o zabraniu czegoś na długi rękaw, ze względu na silne podmuchy wiatru, który potrafi przynieść uczucie chłodu. Warto też mieć ze sobą zapas wody, ponieważ w okolicy nie ma żadnych sklepów, ani stacji benzynowych. Dodatkową atrakcją jest możliwość zejścia wprost do samego środka krateru.

Lanzarote – koniecznie wynajmij samochód!

Wyspa jest idealna do objechania jej wzdłuż i wszerz – samochodem. Zachęcają do tego nie tylko piękne krajobrazy, ale także ceny wynajmu samochodu. Dzień wynajęcia standardowego samochodu na wyspie to koszt jedynie 20 euro. Mogę polecić wypożyczalnie, z której sam skorzystałem – AutoReisen. Warto zrobić wcześniej rezerwacje online. Na miejscu, tuż po przylocie, udajemy się do strefy wypożyczalni aut. Jedyne czego potrzebujemy to numer naszej rezerwacji, prawo jazdy oraz karta płatnicza. Bardzo dobra informacja jest taka, że nie jest wymagana karta kredytowa. Możemy zapłacić także kartą debetową. Kolejna dobra wiadomość to, że nie musimy płacić jakiegokolwiek depozytu za wynajem auta. Tak, jak w przypadku niektórych wypożyczalni, jeśli nie posiadamy karty kredytowej blokują nam na naszej karcie debetowej 200-300 euro. Wynajęcie samochodu na Lanzarote jest proste, przyjemne i bez niepotrzebnych formalności. Auto otrzymujemy zatankowane do polowy i tak samo musimy je zwrócić na lotniskowy parking wynajmu samochodu. Paliwo jest bardzo tanie, około 1 euro za litr. Na wyspie panuje ruch prawostronny, taki sam jak w Polsce. W ciągu dnia jeździ się bez świateł. Drogi na Lanzarote są w bardzo dobrej kondycji, dobrze oznaczone z równą nawierzchnią. Kultura jazdy też jest na wysokim poziomie, nikt się nigdzie nie śpieszy. Jedynie w zakłopotanie mogą Was wprowadzić górskie serpentyny. Tam droga potrafi być bardzo wąska i lepiej tą trasę pokonywać z większą rozwagą.

Lanzarote – co warto zjeść?

Na wyspie królują oczywiście wszystkie hiszpańskie dania, takie jak paella, tortilla czy wszechobecne tapasy. Jednak to co warto spróbować z lokalnej kanaryjskiej kuchni to papas arrugadas, czyli ziemniaczki gotowane w łupinach w grubej soli podawane z sosem mojo rojo, mus z gofio oraz oczywiście ryby i owoce morza w każdej postaci. Specjalnością Lanzarote są również zupy. Pierwsza z nich kukurydziana, z ciecierzycą i boczkiem – caldo de millo. Druga to potaje de alubias, czyli gęsta zupa fasolowo-grochowa, przypominająca w smaku nasza grochówkę. Na przegryzienie możemy zamówić Pimientos del padron – grillowane zielone papryczki, posypane grubą solą morską.

Lanzarote – pogoda zimą

Klimat panujący na wyspie określany jest mianem “wiecznej wiosny”. Lanzarote odwiedziłem w styczniu. Była to moja ucieczka od śniegu w Europie. Decyzja jak najbardziej słuszna. Na Lanzarote w tym okresie (grudzień, styczeń, luty) temperatura wynosi 22- 24 stopnie Celsjusza. Można chodzić w letnich ciuchach (koszulka na krótki rękaw), słońce potrafi grzać naprawdę mocno. Jedyny minus, który psuje efekt ciepła i lata to bardzo silny wiatr, obniżający odczuwalną temperaturę. Nie zapomnijmy wziąć także coś na długi rękaw, szczególnie po zachodzie słońca, kiedy jego promienie przestają nas ogrzewać, wiatr potęguje zimno. Okres zimowy nie służy raczej kąpielom morskim. Temperatura wody nie przekracza 19 stopni Celsjusza. Ilość opadów w ciągu roku jest naprawdę niska.

Pozdrawiamy z Lanzarote!

 Relacja video z mojego road trip po Lanzarote: